(Kad ugledah prekrasnu ljepoticu...)
|
|
Kad ugledah prekrasnu ljepoticu suze mi nagrnuše
O srce, to lijepo lice i kosa zauvijek me zaniješe Spazih ružu crvenu i vapaji mi se svijetom razlijegoše Poput stubova do neba visokih, uzdasi mi se izviše I prolih suze, kao Džejhun, za voljenom potekoše Pred ljepotom njenih krupnih očiju i prsa se zdrobiše Tatar-trepavice njene, grad moj - tijelo oplijeniše Od njenog stasa, snage pameti mi obnemogoše Siromah sam, iznemogao Mejlija u vremenu prolaznom Kad ugledah cara Ankâ, zaželjeh da mi bude zaštitom trajnom Godine, 1147. H (1734-35) |
Svako umnožavanje, obrada ili publiciranje na ovim stranama
objavljenih djela najstrože je zabranjeno i mora mu prethoditi pismena suglasnost autora
djela ili nosioca autorskih prava.
Ova strana je dio projekta Kitabhana.Net |