Bego, Ibrahim

Gnijezdim se, evo, nad ovom bjelinom.
Postavljam zasjede da uhvatim misao.
Al mi se krade, k'o mahnita bjezi.
Od muke bih najradje gorcinom pisao.

A mjesec - šeret, nada mnom bdije.
Miluje sjenama svice u noci.
K'o da se mislima mojima smije,
dok nijemo, bez zurbe kroz bašce kroci.

I misli što srce ceznjom razdiru,
k'o umorne grlice u zanosnom pjevu
stadoše se gnijezditi, na bijelu papiru.
I umorno oko zasuzi poemu.

Pa drhtava ruka veselo zaplesa,
po muzici koju vjetar donese,
dok ceznja sanjara, noc gluhu potresa
i sjena ljubavi koja ju pronese.