Hodžić, Emir

- U obojenoj tami, ispod vjetrova,
opkoljen sjedim, ne videći zvijezde.
Sjedim, ne videći boje svijetova,
ne videći gdje ptice se gnijezde.

Slušajući razgovor Wilda sa klavirom
raspravljajući Betowenovu moonlight sonatu
rodi se žeđ za onim što tečnost nije.
Da još jednom vidim ljepotu datu.

Sebi točim vino crveno,
crveno baš kao krv što venama teče,
ispijam do dna, što u život uliveno -
želeći da prođe ono što me peče.

U toj tami sjedim, ne vidjeh sebe,
nego ugledah likove što krila mi slomiše,
Ustajem, ispuštajući nečujan krik
iz straha da u mene demoni uletiše.