Bego, Ibrahim

U nejasnom snu, nejasnu zenu,
cjelivah vrelinom istine,
a onda vjetar donese sjenu,
što od sna ostavi ruine.

Kad krenuh da zoru pozdravim budan,
iz stakla oci joj iskriše.
Al' opet vjetar javi se cudan
i moje se srece skršiše.

Onda kroz oblak krenuh
u skute daljine da propadnem.
Al' umilni osmjeh me prenu.
Javi se namah - pa nestade.

Umoran odoh umiti lice
i usnama usne poljubih.
Al' istim putem kud i kapljice,
dodir se usana izgubi.

U nejasnom snu, nejasnu zenu,
cjelivah vrelinom ljubavi.
Al' onda vjetar donese se sjenu
i od ljepote ruine ostavi.